Zebranym w Domu PZKO słuchaczom wybitny zaolziański folklorysta kilkakrotnie zasugerował, że Anna Chybidziurowa bez dwóch zdań zasługuje na to, by zbudowano jej pomnik.

Gawędziarka przyszła na świat w lipcu 1898 roku w Bukowcu. Od wczesnego dzieciństwa ciężko pracowała na gospodarstwie. „W mojim żiciu jech widziała jyny niebo, ziymiym a robotym” – mawiała często.

Daniel Kadłubiec zafascynował się Bukowcem, a przede wszystkim przebogatą twórczością Anny Chybidziurowej. Od lutego 1969 roku do sierpnia 1978 roku odwiedził ją 52 razy. Nagrania na taśmach magnetofonowych oraz 350 opowiadań (bajek, powieści i legend) opublikowane zostały na łamach książki pt. Opowiado Anna Chybidziurowa, która liczy ponad 500 stron.

„Anna Chybidziurowa była żywym przykładem naturalnego folkloru, niezmiernie utalentowaną gawędziarką ludową z niezawodną pamięcią. Jedną bajkę opowiadała prawie 40 minut. Opowiadała m. in. o cysorzu, o sotónie, o morze, o utopcu, o czornoksiężniku. Głównym źródłem jej opowiadań były pobaby – nieodpłatna praca w ramach pomocy sąsiedzkiej oraz lata szkolne, kiedy z zaciekawieniem słuchała opowiadań kierownika miejscowej szkoły”, mówił Daniel Kadłubiec.

Profesor przypomniał również, że w Bukowcu w czasach komunizmu nigdy nie powstała spółdzielnia rolnicza JZD – dzięki sprzeciwu miejscowych kobiet, na czele których stała Anna Chybidziurowa. W tym okresie podobno powstała piosenka: „Ta bukowiansko kympa, ta musi być świynta, przijechały dwa traktory, nie została zgiynta”.

„Były to piękne lata i piękne przeżycia, w Bukowcu zawsze czułem się dobrze”, zaznaczył Daniel Kadłubiec. Stwierdził, że gdyby za opowieści ludowe udzielano Nagrodę Nobla, otrzymałaby ją gawędziarka z Bukowca – rekordzistka świata w opowiadaniu i śpiewaniu.